49.අම්මා මගේ අත් දෙක පිච්චුනා මේ

           ජිවිතේ කියන්නේ පුදුම දෙයක් සමහරු කියන,කරන ,ලියන දේවල් වලින් අපි ගොඩාක් ඈත අතීතෙට අපේ හිත ගෙනියලා  මතක සුවඳ එක්ක ටිකකට හිත සතුටු කර ගන්නවා ඒත් අන්තිමෙට අපි දුක් වෙනවා ඉස්සර එහෙමයි දැන් මෙහෙමයි කියල ඒත් අපි යන ගමන දුක,සතුට දෙකම කර පින්නාගෙන යන්න ඕනා කියලා මටත් හිතුනේ අද...ඒ මොකුත් නිසා නෙවේ ඉස්සර අවුරුද්දට කැවුමක්,කොකිසක් කෙසේ වෙතත්  අඩුම ගානේ අවුරුදු උත්සවයකට හරි යනවා...මෙහේ අවුරුදු උත්සව තිබුනට මගේ වැඩි කැමැත්තක් නෑ යන්න....අනේ මන්දා ....ආස නෑ මන් අදුනන කවුරුත් නෑනේ......කොහොම හරි දැන් අතීතේ සිහිනයක් පමණයි කියලා හිතලා....පොඩි කතා ටිකක් මතක් උනා ලියන්න....... මට නම් අවුරුදු නෑ කියන්නත් බෑ තියෙනවා කියන්නත් බෑ ලංකාවේ හිටියා නම් තාත්තගේ යාළුවෙක්ගේ ගෙදර අවුරුදු සමරන්න යනවා....ගෙදර ඉදන් කරන්න කිසි දෙයක් නෑ....අපිට නත්තල් සැමරිල්ලක් විතරක් තියෙන නිසා........ම්.......මන් ටිකක් මතක් කරා අවුරුද්දට ඉස්සර මොකෝ මන් කරේ කියලා.......

මේන් මතක් උන ටික

--------------------------

            මන් ඉස්සර ඉදන් අනිත් අයට වඩා වෙනස් එහෙම කියන්නේ මම නෙවේ අපේ අම්මා......මට ඉස්සර පණු ගාය වගේ වත්ත වටේ දුවනවලු....ඔය ඇවිදින කාලේ අම්මා මාව මේස කකුලේ බැඳලා තිබ්බලු...ඇයි අම්මට වැඩක් කර ගන්න බෑලු මේ ඉන්නවලු ටිකකින් නෑලු...ඇවිදගෙන හතර වටේ යනවලු මම...හි...හි...හි...මේ දේ වෙද්දි ,,,,,එතකොට මට අවුරුදු 5 ක් විතර ඇතිලු...ඔය පාස්කුවයි,අවුරුදුයි එකටනේ එන්නේ හැබැයි පාස්කු සිකුරාදා දවස අවුරුද්දට කලින් වැටුනොත් ලේ හෙලවීම් වැඩිලු මන්දා අපේ පප්පා (අම්මගේ තාත්තා)ඉස්සර කියනවා මට ඇහිලා තියෙනවා..... ඉතින් මේ සිද්ධිය වෙච්ච අවුරුද්දෙත් පාස්කු සිකුරාදා වැටිලා තියෙන්නේ අවුරුද්දට කලින්......ඔය පාස්කු කාලෙට බැදුම්,ඒ විතරක් නෙවේ මස්,මාළු කන්නේ නෑ.....(මගේ නම් එහෙම විශ්වාසයක් නෑ) 

               ඉතින් ඔය අවුරුදු දවස් වල  අපේ අම්මගේ අක්කා කෙනෙක්ගේ මගුල් ගෙදරට ,අපේ ගෙදර තමා කැවුම් උයන්න  කට්ටිය ලෑස්ති කරගෙන ඉදලා තියෙන්නේ,ඔන්න  කැවුම් තාච්චිය ලිපේ තියලා...කට්ටිය කැවුම් උයනවා ලාවට මතකයක් තිබුනට එච්චර නිච්චියක් නෑ....මන් එදා ඒ ලගම සෙල්ලම් කර කර ඉදලා බොලෙකින්....ඉතින් අම්මගේ අම්මා ඒ කියන්නේ ලොකු අම්මා කැවුම් උයන තැනට ඇවිත් මන් ඔඩොක්කුවේ ඉදගෙන ඉදලා එහෙට මෙහෙට ආයේ නැගිටලා දුව,දුව ඉදලා...ටික වෙලාවකින් එක පාරටම මන් එයාගේ. ඔඩොක්කුවේ ඉදගන්න ආවම වාරු නැතිව එයා කැවුම් උය,උය හිටිය තෙල් කොදිච්චි වෙන තාච්චියට මන් අත්දෙක ගහලා....චූටි අත් දෙකම නොසෑහෙන්න පිච්චිලා...මගේ අම්මා අඬ ...අඬ තාත්තා එක්ක ඉස්පිරිතාලේ ගෙනියලා තිබ්බා......අම්මා හිතලා කවදාවත් මගේ අතින් කිසි වැඩක් කරන්න බැරිව, විරූපි වෙච්ච අත් දෙකක් මට තියේවි කියලා ඒත් ඉක්මනින් කරපු ප්‍රතිකාරත් අම්මගේ ආදරෙත් නිසා දෙයියනේ කියලා මගේ අත් දෙක සනීප වෙලා.....අදටත් මගේ ඇගිලි නමන තැන් කළුයි..ඒ විතරක් නෙවේ තාච්චියේ කොනක් වැදිලා පිච්චුන පාරක් තාමත් අතේ කොනක තියෙනවා.

                    අම්මා අදටත් ලංකාවට ගියාම බැදුම් කරන තෙල් තාච්චි පැත්ත පලාතකට එන්න දෙන්නේ නෑ.....ඒත් ඉතින් ගිය පාර මන් කැවුම් වගයක් හදන්න උදව් උනා ...මගේ ,මුද්දේ අයිතිකාරයගේ ,අක්කගේ,මස්සිනාගේ ප්‍රියතම කෑමක් නිසා...ඒත් අම්මා නෙවේ ලිප ගාව මාව තනියම දාලා අහක් උනේ.......අම්මා හැම අවුරුද්දෙම මතක් කරනවා මම ඒ පිච්චුන අත් දෙක පෙන්නලා කියනවලු වචන පැටලි පැටලි"අම්මා මගේ අත් දෙක පිච්චුනා මේ"කියලා.....අම්මා ඒක බල බල අඬනවලු....හම්මේ ඔයින් ගියා මදෑ.......

    ඒ විතරක් නෙවේ ඔන්න තව අවුරුදු තිබ්බ අවුරුද්දක මන් තාත්තගේ යාළුවෙක්ගේ ගෙදර ගිහින් ලස්සනට පාට පට ලයිට් වැලක ලයිට් එකක් අල්ලන් ගල් ගැහිලා ඉදලා තාත්තා මාව තල්ලු කරලා බේරගෙන ඒ ගැන මට හරියට මතකයක් නෑ......ම් ඔහොමත් දේවල් මන් කරලා.......මට තිබුනු දාන්ගලේ හැටි තමා ඔය.........

         තේරුම් තියෙන කාලෙදි  උ/පෙ ලියද්දි මන් නම් අවුරුද්දට  දුන්න නිවාඩුවට වැඩි කැමැත්තක් තිබුනේ නෑ.....ඇයි දෙයියනේ එයා ගමේ ගියාම දකින්නේ කොහොමද?කතා කරන්නේ කොහොමද ප්‍රශ්ණ ගොඩයි......මෙදා පාර එයා ගමේ යනවා ඇති මට මතක් උනා...ඒත් මාව ගමේ එක්ක  යන පොරොන්දුව තාම එයාට ඉෂ්ඨ සිද්ධ කරන්න බැරි උනා.......ආයේ කවදාවත් ඒ පොරොන්දුව ඉෂ්ඨ කරන්න එයාට බැරි වෙයි............අන්න ඔය වගේ ප්‍රශ්නත් තිවුනා..........ඒ විතරක් නෙවේ ඉස්කොලේ යන කාලේ අවුරුදු තිබ්බ අයට කාඩ් අරින්න ඕන නිසා උදය පොත් හලේ කූඩ ඇතුලේ බැහැන් කාඩ් තෝරපු කාලෙකුත් තිබුනා....ඒවා ගොඩක් සොදුරු මතක................

     මෙදා පාර අම්මයි,තාත්තයි, නැන්දම්මයි,මස්සිනයි. ආණමඩු ගිහින් නිකවැරටි යනවා අවුරුද්දට......යන්නේ සදුදට අද බරටම කෑම හදනවා ඇති අම්මා,තෑගි ඔතනවා ඇති......මටත් යන්න තිබුනා නම් කියලා හිතුනා.......දැන් ඉතින් ගේන ෆොටෝ කෑල්ලක් බලන් හිත හදා ගන්නවා......අනේ කැවුමක්,කොකිසක්,මගේ ආසම ආස්මියක් කන්න වාසනාවක් කවදා ලැබේද? දැනුයි මතක් උනේ අම්මා පැණි බෝතලයක් දුන්නා ...දෙසැම්බර් ලංකාවෙන් එද්දි .......පැණි ,හකුරු වෙලාද මන්දා තාම බෝතලේ කටට සෙලෝටේප් ගහපු ගමන් අම්මගෙන් අහන් කැවුමක්...දෙකක් කොන්ඩේ නැතුව හරි හදන්න ඕනා........මෙහේ ලංකාවේ කඩ වල ඔය අතිරහ පිරිලා තියෙයි ඒත් ඒ කඩවල් වල හදන කෑම නොකා ඉන්න මෑතකදි ගත්ත තීරණයක් නිසා හදා ගත්ත දෙයක් ඇරෙන්න ලංකාවේ කෑම කන්න වෙන්නේ නෑ........ඕවා තමා  ඉතින් ශානුවාගේ අවුරුදු විස්තර......

ඉතින් පතනවා ඔයාලා හැමෝටම

 සුබ අලුත් අවුරුද්දක් වේවා!