100.අපි එක හුස්ම දෙකට බෙදා ගමු

      
      දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී මහත්මිය කියන්නේ කෙටියෙන්ම කිව්වොක් මගේ පාසැල් ජීවිතේ අන්තිම කාලෙදී හිතේ දුකට බේත් දැම්ම ගායිකාවක් වගේම බොරළු ඇනෙන පය රිදවන, කවිය ඔබ කී ඇය ... සරෝජා මගේ දෝණියේ කියලා .... මට නුඹ විතරක් උනාට නුඹට ඉන්නේ මං විතරද අහලා... හුදකලා වෙච්ච පෙම්වතාණෙනි  අමතපු කාලෙක... එක කුඩේ මදි වෙච්ච ආදර කතාවක් මුමුණලා....මට කඳුළු එන්න කලින් මා දමා යන්න කියලා අයැද මේ ප්‍රේමයේ සැඩ කුණාටුවක් කියලා රසික හදවත් වික්ෂිප්ත කෙරු ගායිකාවක්.... විරහ රස රසක්ම යැයි කීමට හැකී ගීත කෝකීලාවක් මා සිත හැදී ඇත් නම් ඒ ඇයයි... හිතේ දුකක් ඇති වෙද්දී සියුම් ස්වර තතු වලින් මෘදු මොලොක් ලෙස හිත පිරි මැදිය හැකි කෙනෙක් වේ නම් ඒ ඇයගේ මිහිරි හඬ මිස වෙන කිසිත් නැති.....

           ඉතකින් ඇය වෙනුවෙන් මෙසේ ලියා තබමි...

               ජීවිතේ අඳුරුම කාලයක් එන්නේ කරපු ගොංකම් වලට ඇරියස් කවර් කරනවා වගේ ආදරය නාමයෙන් බැට කාලා,බැට කාලා ජීවිතේ අමු තිත්ත වුනාම හැමදාම අසරණ වෙන්නේ ගෑණු හිත.... ලැජ්ජාව.... කඳුළු... කලකිරිම හැමදාම ඉතිරි වුනේ ගෑණුන්ට ඒක තුන් වෙනි පන්තියේ රටක ඉපදෙන ගෑණියෙක්ට දරන්න වෙන දරන්න අමාරුම දෙයක් සහ දරන දෙයක්

       ජීවිතේ කෑලී කපා ගන්න පුළුවන් විදිහට අඳුරු වෙලා තියෙද්දී  ගෑණු අපි කවදත් බයයි කලා මැදිරි එළියත්  කවදා හරි අඩපණ වෙන පොඩි බැටරි කෑල්ලකට අමුණපු නිතර පරිපථ විසන්දි වෙන ලයිට් කැල්ලක් වෙන්න ඇති කියලා...

      ඒ වගේම ඈතම ඈත පේන කලා මැදිරි එළි වගේ දිලි දිලී නිවෙන ප්‍රදීපාගාර එළියකට පුළුවන් අතරමන් වෙලා ඉන්න මුහුදු රුවලකට ජීවිතේ හොයාන ගොඩබිමට එන්න 

පාර කියන්න..

ඔබ එළියක් දී සෙවනැල්ලක් දී

මට මා කව්දැයි  කියා දුනී

හිතුවට වැඩියෙන් සුවිසල් මා දෙස

කුරා කුහුඹු මම බලා ඉමී

      කවදාවත් ජීවිතේ ජීවත් වෙන්න බලාපොරොත්තුවක් නැති වෙච්ච අඳුරක ගිලිලා මට මන් කව්ද කියලවත් හිතා ගන්න බැරි තැනක  ඔහේ පාවෙද්දි මම'ම පයින් පාග පාග සෙල්ලම් කෙරුව ජීවිතේ ඇහිද ගෙන ඒ ජීවිතේ අළු දූලී ගස්සලා ඒ නිල් ඇස් වලින් සුපර් මෑන්ටත් නැති බලයක් දාලා එළියක් දීලා ජීවිතේ ජීවත් වෙන්න ආස වෙන්න.. නැති වෙච්ච ආත්මයම දෝත පුරා දීලා ජීවිතේ හිනා වෙන්න කියලා දුන්න නුඹ..........

ඔබ ළං වෙන විට හෙමින් කුඩා වී

එකවර මට මා අහිමි වුනී

ඒ මොහොතේ ඔබ මා තුළ කිමිදී

මගේ ආත්මය ඔබම වුනී

   

      ඒ බැඳිම හිතා ගන්න බැරි තරමට දවසින ,දවස පියවරෙන් පියවර විශ්වාසය එක්ක දළුලන කොට දශම ගණන් අතීතයට මතක එකතු කරද්දි වර්තමානයේ ඉදන් අනාගතය ගැන හීන දකින්න ආස හිතෙන්න ජීවිතේ පිටු එකින් නෙක පෙරලිගෙන ගියේ නව කතාවක කතා පෙලක් වගේ...ආදරේ කරන්න කියලා දුන්නට ආදරේ කරන්න දන්නේ නැති මට ආදරේ මෙතරම් බව පෙන්නලා ආත්මයෙන් ආත්මය හොර රහසෙම හොරෙන් අරන් ගියේ මටවත් නොදැනම...ඒත් ජීවිතේ ඒ ආදරේ නාමයෙන් ආයෙත් හරි යන්න හරි වරදින්න හරි පුජා කරපු අමාරැවෙන් විසිරැනු හිතක් එකට එකතු කර ගෙන අසීමාන්තික විශ්වායෙන් රැක්ක රජෙක් සමාන නුඹ...

එක හුස්මක් ගෙන දෙකට බෙදා ගෙන

ඔබෙයි මගෙයි පණ නල රකිමි

ඔබේ සෙනෙහස හැර අන් කිසිවක් නැත

ඔබේ හදවතින් දිවි ලදිමී

ප්‍රේමයෙන් මුසපත් වීම නම් මෙයම යැයි විශ්වාස කරන්න පටන් ගත්තේ ඒ සුවිසල් හිතෙන් මේ හිත අහිංසකව රැකගෙන ආ දුර දිහා ආපහු හැරිලා බලද්දි..හුස්මක් දෙකට බෙදා ගන්න තරම්  ජීවිතේට ඔය ජීවිතේ ඇලිලා කියලා දැනෙද්දි දෙකට නොබේදාම ඔය පෙනහළු 
ඇතුලටම මගේ හුස්මත් දෙන්න තරම් බැඳිලා ඉන්නේ ජීවිතේ ජීවත් වෙන්න ඔය හුස්ම පිම්බ ආදරය නිසාමයි..ජීවිතේ දැන් ඉතින් ජීවත් වෙන්නෙත්,මියැදෙන්නෙත් ඔය හිතම නිසා කියලා හිතෙද්දි ඇස් කොනෙන් නොදැනිම කඳුළු පනින්නේ

නුඹත් හරියට ප්‍රදීපාගාරයක් වගේ නිසාමයි හරි පාර කිව්වට හැමදාම එළියක් දුන්නට , ආත්මයේ ගිලා බැස්ස ආත්මයක් තිබ්බට...කවදාවත් අයිතී කර ගන්න බැරි නමුත් ජිවිතේ ජීවත් කරවන ඔය ආදරේ නිසාම ජීවත් වීමේ උන්මාදයෙන් කිසිදාක හැර නොයන ලෙසට ප්‍රේම කරනු මිස නුබෙන්ම දිවි ලද ජිවිතය නුබට පුදනු මිස තව 

කිසිත් මට උවමනා නැති...

මෙතැනින් ගීතය රස විදින්න